23 februari

De laatste volle dag in Israel, we staan vroeg op, verlaten Jeruzalem en trekken naar de woestijn. Maar eerst komen we bij elkaar om het plotselinge overlijden van de moeder van Jan Grevers te gedenken. Een heel verdrietige gebeurtenis, we lezen en zingen en bidden met en voor Jan en zijn familie. Ze had die ochtend nog getuigd dat ze naar de Here Jezus ging.

Daarna in de bus, nog een laatste blik over Jeruzalem, een tunnel in en dan komen we al in de woestijn en rijden naar de duizend meter lager gelegen Dode Zee. De temperatuur loopt lekker op naar 25 tot 30 graden. Vrolijk kakelend gaan we zuidwaarts langs de Dode zee naar Massada. Onderweg komen we ogen te kort om de steenbokken en gemzen, de Sinkholes in het maanlandschap en de mooie kustlijn te zien. Josephus Flavius heeft een leuk reisgidsje over Massada geschreven. Massada is een indrukwekkende rots die ruim 500 meter hoog boven de Dode zee en het omringende maanlandschap uitsteekt. Herodes had daar een buitenverblijf gemaakt dat werkelijk van alle gemakken was voorzien. Een goede watervoorziening, welgevulde proviandkasten, een prachtig badhuis met mozaïek en zelfs een sauna. Ik zie me zo op een mooie zomeravond zitten op het hoog gelegen terras aan de steile noordkant met een prachtig uitzicht waar Herodes zijn “vrienden” al van verre kon zien aankomen. Nadat Jeruzalem in 70 na Christus door de Romeinen vernietigd was heeft een groep Israëlieten zich op deze schier onneembare vesting teruggetrokken. Hoe dat afgelopen is moet je me nog maar eens vragen. Nadat iedereen 1 of 2 fotootjes genomen heeft daalt een groot gedeelte van de groep af via het steile slangenpad. De overigen kiezen voor het comfort van de kabelbaan. Vervolgens rijden we door naar Arad in de Negev woestijn waar we het kunstwerk “The fountain of tears” bekijken. De beeldhouwer Rick Wienecke heeft aan de hand van de 7 kruiswoorden op een aangrijpende manier de dialoog tussen Jezus en een overlevende van de Holocaust neergezet.

We trekken verder de woestijn in waar we met de Bedoeïenen thee drinken en in hun tentenkamp zullen overnachten. Voor het eten - dat niet onder doet voor het diner in het mooie hotel in Jeruzalem - trekken we nog met zijn allen op kamelen in een karavaan door de woestijn. De zon gaat onder en we maken een kampvuur van stronken van acaciahout. In de verte horen we nog een wolf huilen. Het is laat als de laatste zijn matje in de enorme bedoeïenentent opzoekt. Wat een dag.