Zondag 16 februari

Zondag 16 februari, een prachtige dag. Het gebruikelijke ochtendontbijt, waar iedereen wat te veel van het buffet neemt en sommigen wel erg te veel. Dat gaat denk ik thuis heel anders.
Daarna met de bus naar de kerk in Tiberias, St. Andrew’s Galilee Church of Scotland. Een Presberiaanse kerk. Gebouwd als meisjesschool in 1890, daarna werd het een jongensschool en naderhand ingericht als kerk. Vanmorgen was er geen Schot te bekennen, maar met onze 43 Nederlanders was de kerk nagenoeg vol. Voorganger was ds. Aart Brons, die ons bij de bus al opwachtte en ons allemaal de hand drukte. Dat was ook bijzonder. Zijn vrouw Tineke stond bij de ingang al klaar met boekjes, allemaal erg Hollands dus.
De preek sloot aan bij het gedeelte dat momenteel in de Joodse synagoges (wereldwijd ‘parasha’) wordt behandeld Exodus 32 t/m 35. Een lang gedeelte is men gewend om daar te lezen anders komt men de Thorah niet door in een jaar. Wij namen daaruit een gedeelte, het bekende gedeelte waarbij Israël om het gouden kalf danst en Mozes de stenen tafelen kapot gooit. Zijn gebed is het thema van de preek: ‘Bekeer U van Uw toorn God’. Mozes probeert een middelaarsrol te vervullen, ‘delg mij anders maar uit Uw boek’. Hij brengt Jahweh wel op andere gedachten, God gunt mensen inspraak, ons gebed doet er toe! Jezus zal naderhand met ons ruilen, onze zonden op Zich nemen. De oproep van de preek is of wij ook willen bidden voor het volk Israël. Het werd vergeleken met een thermostaat en een thermometer. Een thermometer neemt waar / registreert wel maar doet er niets aan, een thermostaat schakelt in, maakt het mee en regelt de temperatuur.
Na afloop van de dienst met pianobegeleiding was er koffie e.d. Daarna nog een wandeling in de zon over de Boulevard langs het meer. Dan verder naar Kapernaum aan de noordkant van het meer van Tiberias (of Galilea), niet ver rijden. Een handelsstad die in vroeger jaren aan de verbindingsroute van Egypte naar het noorden lag, de Via Maris (Zeeweg). Gevolg dat er veel volken naast elkaar leefden. Nu Joden en Arabieren: men leeft en werkt hier samen in goede harmonie. Dat was in Jezus dagen op aarde ook al zo. Toen ging het tussen Joden en Romeinen waar elders in Israël diepe haat en verdeeldheid was, in Kapernaum niet. En Romeinse hoofdman bouwde zelfs een synagoge en toen hij een knecht stuurde om Jezus te vragen voor zijn zieke slaaf, werd dat verzoek door de Joden gesteund: hij verdient geholpen te worden (zie Lucas 7). Die Romein geloofde Jezus op Zijn woord.
Op het plein voor de synagoge waren diverse bussen met toeristen, ook een groep uit India die begonnen te zingen en te klappen. Wij sloten ons daarbij aan en zongen even later psalm 133: Hinnee ma tov u mana’im Shevet achim gam yachad. Het was echt een moment van verbondenheid samen met totaal andere mensen.
Voor de synagoge stond waarschijnlijk het huis van Petrus, waarvan de fundamenten zijn blijven staan. Op die plaats is naderhand een kerkje gebouwd, dat in de eeuwen daarna enkele malen is vergroot, voor het laatst in de 5e eeuw. Al die fundamenten zijn ook bewaard en nog zichtbaar. Als een soort vliegende schotel is er een moderne Franciscaner kerk overheen gebouwd, waardoor alle oorspronkelijke funderingen zichtbaar blijven.
Na Kapernaum zijn we omhoog gereden naar de berg van de zaligsprekingen, met een prachtig uitzicht op het meer. We liepen naar beneden en hebben even verder gepicknickt met een lunch-pakket uit de kibboets. Mogelijk op de plek van de wonderbare spijziging, een Bijbelgedeelte dat we daar lazen. Zo’n 10.000 mensen zaten daar toen bij elkaar, wellicht was men gewend om de woorden van de rabbi elkaar door te vertellen.
Onderaan de berg van de zaligsprekingen hebben we nog een andere kerk bezocht, waar de 2e wonderbare spijziging plaats had gevonden. Erg druk daar, heel veel Japanners die allemaal vooraan gaan staan om beurtelings op de foto te komen naast rots. Overigens is het nog niet zo eenvoudig om bij de bus te komen, zeker niet als er vogelaars in het gezelschap zijn. Want zodra er een ijsvogel of iets dergelijks overvliegt gaan ze in de stand by houding staan en zijn niet meer vooruit te branden.
Dat werd helemaal rampzalig toen we bij de Jordaan gingen wandelen. Daar waren heel veel vogels, wel duizenden aalscholvers. Het stonk er als een visafslag. En ja hoor ook weer ijsvogeltjes, prachtig mooi, zeker waar, maar om die nu met allerlei telelenzen te schieten gaat wel wat ver. Overigens is de Jordaan daar niet zo’n schone rivier. Het is best voor te stellen dat Naäman liever in een andere rivier ging baden dan in de Jordaan.
Dat is het bijzondere van deze dag. Heden, verleden, mensen van toen, mensen van nu, maar uiteindelijk staat God en Zijn Zoon Jezus Christus centraal. Zo mag het land en volk van Israël een wegwijzer zijn voor alle volken. We zijn blij dat we daar vandaag getuige van kunnen zijn en dat van dichtbij kunnen meebeleven. We sloten af met Jesaja 8 slot en 9 vers 1, bij de avondsluiting. Daar gaat het ook over de weg der zee, de Via Maris.
Daar moest Hij licht brengen omdat daar de duisternis in Israël begon nl. de eerste ballingschap van de 10 stammen, 2 Kon. 15 : 28 e.v. De zonde van Jerobeam (offerdienst in Dan en Bethel) was aanleiding voor de duisternis. Het gebied waar wij de afgelopen dagen waren. Lees maar Mattheus 4 : 12 - 17, daarom ging Jezus daar wonen en optreden. Dus het licht ging daar op, Jezus bracht daar Zijn licht: bekeert u want het Koninkrijk der hemelen is nabij gekomen. Kom uit de duisternis, de boodschap van Kapernaum. De boodschap van deze zondag. Shalom.